The Unburied Dead

The choreography examines the victim- perpetrator relationship as it is formed between the guard and the prisoner and in “The Unburied Dead” by Jean-Paul Sartre. This performance is a description of the continuous attempts of the person to regain his authenticity and, as a result, his freedom, through a relationship with the “other” which is based on dominance. What is hidden behind the sadomasochistic character of such a relationship? What is the role of violence, mimicry and dependence? In the same manner, another question is asked: is it possible that this relationship, which in the beginning is presented as antithetical, contains elements that can lead to identification. If such elements exist, people can surpass the conditions that support dominance of one over the other, and reach reconciliation. In order to exist without hating each other, one has to communicate with the others, knowing that existence is an impermanent state and that always changes.

Victim: Anything offered for a sacrifice. A person that experiences something harmful (a misfortune, a destructive event, or is exploited by someone), without having done something to cause it.
Perpetrator: The person carrying out the sacrifice. One who has caused damage to or has harmed somebody.
According to the dominant view in the Western World, the perpetrator is interpreted and presented as the one who executes the sacrifice, the one who has the power and is in opposition to the victim, the person he has power over. The victim is usually subjected to violence, physical or psychological. On a first level, the two roles seem to begin from two different stances and views and the persons have to adopt different strategies that correspond to the expectations of each part. Power characterizes the perpetrator while weakness is the characteristic of the victim, the one sacrificed. The two roles are interpreted in a “surrealistic way” and have a common beginning and goal, which is none other than the search for the authentic self. Through it the person can gain freedom. However finding authenticity is for Sartre an endeavour that cannot be successful, a utopia. This search is initiated by man’s need to identify with God. There is no way that man can be an original being because simply he is not God.

ΑΤΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ Κείμενο : Ζαν Πωλ Σαρτρ  | Εικόνα Δεύτερη | Σκηνή Τρίτη

Θύμα: Καθετί που προσφέρεται για θυσία: Το πρόσωπο που υφίσταται κάτι κακό (συμφορά, καταστροφή, εκμετάλλευση) χωρίς δική του υπαιτιότητα.
Θύτης: Το πρόσωπο που θυσιάζει: Αυτός που έβλαψε ή ζημίωσε κάποιους. Σύμφωνα με την επικρατούσα δυτική αντίληψη ο θύτης ερμηνεύεται και αναπαριστάται ως ο αυτουργός της θυσίας, είναι ο εξουσιαστής που βρίσκεται σε αντιπαράθεση και σε σχέση αντίθεσης με το θύμα, τον εξουσιαζόμενο. Το θύμα συνήθως υπόκειται σε μια βίαιη, συμβολικά ή πραγματικά, μεταχείριση. Σε μια πρώτη ανάγνωση οι δυο ρόλοι φαίνεται να εκκινούν από δυο διαφορετικές τοποθετήσεις και θεάσεις και υιοθετούν δυο διαφορετικές στρατηγικές που αντιστοιχούν στις προσδοκίες του κάθε ρόλου. Η δύναμη χαρακτηρίζει τον θύτη, ενώ η αδυναμία ταυτίζεται με το θύμα, τον θυσιαζόμενο.

Οι δυο ρόλοι εκφέρονται μέσα από ένα σουρεαλισμό και διαπερνώνται από μια κοινή αφετηρία και ένα κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από την αναζήτηση της αυθεντικότητας του εαυτού και μέσα από αυτή, την απόκτηση της ελευθερίας. Το εγχείρημα της αυθεντικότητας είναι μολαταύτα για τον Sartre ένα ανέφικτο επίτευγμα, μια ουτοπία, που ξεκινάει από την ανάγκη του ανθρώπου να ταυτιστεί με το θεό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί επουδενί να αποτελέσει ένα καθαρά πρωτότυπο ον, γιατί πολύ απλά δεν είναι ο θεός.

Title: The Unburied Dead
Choreography: SaLtaTor
Performers : Hernes Malkotsis, Giannis Karounis
Music : The Five Corners Quintet, Sugarman 3
Duration: 30 min

Saltator Physical Dance Group